Een mens zou van minder van slag raken. Een suïcidaal kind doet een enorm beroep op je emotieregulatie. Mogelijk ben je verdrietig en voel je je bang en machteloos. Misschien ben je ook wel boos of vind je het vooral buitengewoon onbegrijpelijk. Sommige (veel!) ouders vertellen op hun tenen te lopen om vooral niks ‘verkeerd’ te doen. Maar wanneer iets verkeerd valt is vaak onvoorspelbaar. Daar word je moe van. Heel erg moe.
Ik ben erg moe, vaak huilerig, maar kan dat niet laten zien. De emotionele druk is enorm. De constante angst om iets te missen, iets verkeerd te doen waardoor je kind je door de vingers glipt en daarnaast de beperking in werk, relatie en vriendschappen zijn zwaar.
Ouder in Onze wereld staat stil
Impact
Het is cijfers bekend dat je mentaal meer kunt hebben als je goed in je vel zit. Maar als je je kind zo ziet worstelen laat dat ouders niet onberoerd. Het is heel erg lastig om je niet door de stemming van een ander te laten beïnvloeden. Helemaal als je om diegene geeft. Voordat je het weet raak je met elkaar verzeild in ingewikkelde reactiepatronen die de stress alleen maar vergroten. Je ervan bewust worden hoeveel impact samenleven (al dan niet onder één dak) met iemand die aan zelfdoding denkt is een eerste stap.
Emoties duiden
Sommige mensen zijn voor de buitenwereld een open boek, bij anderen lijkt het alsof ze altijd gelijkmatig zijn. Toch is het zelden ‘what you see is what you get’. Boos is bijvoorbeeld vaak de buitenkant van bang. Hoe iets er aan de buitenkant uitziet, zegt dus niet alles over wat iemand vanbinnen voelt. ‘Ik weet precies hoe jij je voelt’ slaat meestal de plank mis. Emoties duiden is detectivewerk. Zowel bij jezelf, als bij de ander. Dat begint met luisteren zonder oordeel. Ook naar jezelf.
Negatieve emoties
Negatieve emoties stoppen we het liefste weg. Die zijn extra confronterend omdat ze maatschappelijk niet echt geaccepteerd zijn. Schuld- en schaamtegevoelens zijn morele gevoelens waarbij je jezelf als ouder beoordeelt. Als het niet in jouw macht ligt om iets aan de situatie te veranderen kun je verstrikt raken in die gevoelens van schuld en schaamte. Of je stopt ‘gewoon’ met voelen, omdat het onverdraaglijk is. Niet alleen wordt daarmee alle zelfcompassie geblockt, ook raak je de verbinding met anderen kwijt, wat weer isolerend werkt. Dat wil bovendien niet zeggen dat die gevoelens er niet meer zijn. Die zoeken hun weg wel in je lijf. Dat heb je vast al wel eens gevoeld aan je hoofd, rug of buik.
Buiten de crises om is alleen al de continue dreiging slopend. Het altijd ‘aan staan’, altijd alert en voor een ander moeten denken wordt een manier van leven, die je uitput. Als dan blijkt dat er toch weer suïcidepogingen gedaan worden, is het extra zuur dat alle inspanningen dit niet doen voorkomen.
Ouder in Onze wereld staat stil
Wat helpt?
- Durf te voelen wat je voelt, laat het toe tot het vanzelf afneemt
- Praten met je partner, familie of vrienden (mits ze oordeelloos kunnen luisteren en pro-jou zijn)
- Dingen doen waar je (vroeger) blij van wordt zoals sporten, zingen, creatieve hobby’s, verenigingsleven, vrijwilligerswerk, optredens bijwonen,…
- Schrijven (al dan niet gestructureerd) in een dagboek
- Mentale oefeningen doen (bv. ACT, mindfulness-, meditatie-, ademhalingsoefening) om te ontspannen of tot rust te komen
- Grasduin door de toolbox van onze zuiderburen
- Professionele hulp zoeken voor jezelf: zorg ervoor dat je het daarbij niet alleen hebt over hoe je met het suïcidale gezinslid kan omgaan maar sta ook stil bij wat het van jou vergt en hoe je daarmee omgaat
