Ieder verhaal is anders en tegelijkertijd zijn er veel overeenkomsten in de ervaringsverhalen van ouders. Ze vertellen hun ervaringsverhaal om andere ouders een hart onder de riem te steken, je te laten voelen dat je niet de enige bent die zoekt en ploetert en ook om ideeën te delen, zodat je niet alle wielen zelf hoeft uit te vinden. De meeste ouders die hier hun ervaringsverhaal vertellen, doen dat anoniem of geven hun kind uit privacyoverwegingen een andere naam.
Onvoorwaardelijk in verbinding
Vader Steven Kalkman vertelt hoe de training Verbindend gezag/geweldloos verzet, ontwikkeld door Kathelijne van Dongen, hem en zijn vrouw handvatten gaf en levensreddend is geweest voor hun dochter Zoë. “Het is een lange weg, maar er is licht.”
Langzaam verdwijnen
‘Vlak na de zomer, ze was net 18, begon ik me echt zorgen te maken om mijn dochter. Daarvoor sluimerde het al wel, maar nu leek het anders. Aanvankelijk vroeg ik me af of het haar niet allemaal teveel werd. Ze studeerde, werkte ernaast, had een relatie en deed ook nog vrijwilligerswerk. Alles even fanatiek. Maar als ik daar iets van zei moest ik mijn mond houden en me er niet mee bemoeien. Dus probeerde ik vooral een lijntje met haar te houden.’
Drie slagen in de rondte googlen
‘Achteraf’, zegt Anna, ‘had ik meer op mezelf mogen vertrouwen. Ik was zo onzeker of ik het allemaal wel goed deed.’ Maar hoe weet je waar je goed aan doet, als je oudste kind suïcidale gedachten heeft? Achteraf is het gemakkelijker om de patronen te zien, als je er middenin zit lijkt het één grote brij. Anna vertelt hoe zij en haar man al doende hun weg hebben gezocht. ‘Ik durf er nog niet op te vertrouwen dat het voor altijd achter de rug is. Toch hebben we nu goede hoop.’
Troost vinden bij elkaar
Ervaringsdeskundigen Miranda en Riekie organiseren lotgenotencontact voor ouders. Het zijn zware verhalen die ze horen, maar het geeft veel voldoening om een luisterend oor te kunnen zijn. ‘Hopelijk wordt hun leven een stukje draaglijker.’
We gunden haar zo graag een humane dood
Marcel Mennen vertelt op de website van de Nederlandse vereniging voor vrijwillige euthanasie over hun dochter die op 31-jarige leeftijd een einde aan haar leven maakt.
‘Wat altijd heeft geholpen is dat mijn vrouw en ik zijn blijven werken, dat bood structuur en afleiding. Daarnaast hebben we altijd kunnen terugvallen op trouwe, fijne vrienden die met ons meeleefden, maar moeilijk konden begrijpen wat Doortje moest doorstaan.’
Dit kon ik niet fixen
‘Mijn jongste dochter (23) bespreekt regelmatig met haar huisarts hoe het met haar gaat. Ik weet dat ze tijdens deze gesprekken ook praat over de dood als uitkomst. Gedachten hierover spelen een blijvende rol in haar leven. Ik ben blij dat ze erover praat en heeft toegezegd dat ze dat blijft doen. Ook met ons. Wat dat betreft heb ik vertrouwen in mijn dochter. Hoe én of haar leven verder zal gaan: we weten het niet. Het verhaal dat nu 9 jaar geleden begon, is niet afgelopen…’
